Στην είσοδο του οικισμού της Δρυοπίδας υπάρχει σύστημα βρυσών που αποτελούσε το κεντρικό σημείο υδροδότησης στο παρελθόν.
Στη δυτική είσοδο της Δρυοπίδας, αν προχωρήσουμε στο κατηφοράκι αριστερά θα συναντήσουμε προς το ρέμα, που το λέγανε «νεροφάμα» (νοροφάγωμα), μια δεξαμενή συλλογής βρόχινου Πριν το 1950 εθελοντές κάτοικοι της Δρυοπίδας , χρησιμοποιώντας το οικοδομικό υλικό που βρισκόταν στην περιοχή , όπως πέτρα και κεραμικά , προσθέτοντας τσιμέντο και με δική τους τεχνική κατασκεύασαν τη δεξαμενή, με φυσική ροή βρόχινου νερού , μέσα από πήλινες σωλήνες. Υπήρχαν 4 βρύσες και το νερό, που κυλούσε σε πήλινες σωλήνες, ήταν βρόχινο, μόνο για πότισμα ζώων.
Η Κατώβρυση χτίστηκε από την τοπική κοινότητα και το χαρακτηριστικό αρχιτεκτονικό της γνώρισμα αποτέλεσαν τα κεραμικά αγάλματα που παρίσταναν τις κόρες κι έμοιαζαν σαν Καρυάτιδες. Δυστυχώς, το 1960 καταστράφηκαν τα αγάλματα αλλά η επιβλητικότητά της βρύσης ως κτίσμα παραμένει.
Το νερό της βρύσης χρησιμοποιούνταν μόνο για πλύσιμο και έβγαινε από τρεις κρουνούς. Οι γυναίκες έπαιρναν τη σκάφη τους μαζί και την έβαζαν στα πεζούλια κι έπλεναν επί τόπου. Οι μεγάλες σε ηλικία γυναίκες πήγαιναν στη Κατώβρυση για πλύσιμο εφόσον ήταν πιο κοντά στο χωριό και οι νεότερες γυναίκες στα πλυσταριά του Μαθιά. Για να πάρουν νερό για μαγείρεμα αλλά και για πόσιμο πήγαιναν στον Τούρακα, θέση στην οποία τρέχει νερό ακόμη και σήμερα. Χαρακτηριστικά για τη θέση αυτή υπάρχει η αναφορά: «Όποιος επισκέπτης έπινε το νερό του Τούρακα έμενε στο νησί και παντρευόταν». Το γέμισμα της στάμνας ήταν δουλειά των γυναικών και όταν αυτές πήγαιναν στη βρύση τα αγόρια στήνονταν να τις δουν και έβρισκαν αφορμή να γνωριστούν και…να παντρευτούν.
Επίσης, για να γεμίσουν πόσιμο νερό πήγαιναν και στο πηγάδι στο Πρόβαρμα (πιο πάνω από τον Άγιο Βλάσση). Υπάρχει μία ακόμη πηγή, που αποκαλείται το Γουρουνάκι του Σπηλαίου. Εκεί υπήρχε η πηγή και φτιάχτηκε η γούρνα, η οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα, προκειμένου να εξυπηρετεί όσους έμεναν σε αυτή την πλευρά του χωριού.
Στο υδραγωγείο συλλέγονταν πόσιμο νερό μέχρι το 1970. Οι γυναίκες πήγαιναν κι εκεί με τις στάμνες. Αξιοθαύμαστο είναι ότι κάθε στάμνα ζύγιζε περίπου 15 κιλά με το νερό και κάθε γυναίκα κουβαλούσε μία στάμνα και ένα μισόσταμνο, το οποίο χωρούσε γύρω στα 8 κιλά νερό.
