Υδραγωγείο του 20ου αιώνα, το οποίο δημιουργήθηκε με έξοδα της τοπικής αυτοδιοίκησης σε μία εποχή που δεν υπήρχε δίκτυο ύδρευσης στο νησί. Οι γυναίκες πήγαιναν με στάμνες να πάρει νερό μέχρι και τη δεκαετία του ’60.
Στη γειτονιά Σπηλιά , στο γραφικό χωριό της Δρυοπίδας , υπάρχει παροχή πόσιμου νερού . Κατεβαίνοντας 100 σκαλιά , σε βάθος 35 μέτρων οι κάτοικοι της Δρυοπίδας , πριν από το 1940 προμηθεύονταν πόσιμο νερό.
Ο ικανότατος και αξιολάτρευτος πρόεδρος της Κοινότητας Δρυοπίδας και δάσκαλος , Στέφανος Μαρτίνος, κατασκεύασε δεξαμενή νερού 100 κυβικών . Το πόσιμο νερό ερχόταν από την πηγή του Μήτσακα με γαλβανιζέ σωλήνες. Οι γυναίκες από τη Δρυοπίδα . πηγαινοέρχονταν στις βρύσες της Δεξαμενής κουβαλώντας τις στάμνες στον ώμο για να έχει το σπίτι δροσερό νερό. Μάλιστα η κάθε στάμνα ζύγιζε περισσότερο από 15 κιλά! Μετά τη δεκαετία του ‘50-‘60 , με τη δημιουργία δικτύου ύδρευσης, η εγκατάσταση εγκαταλείφθηκε. Στο χώρο κατασκευάστηκε το θεατράκι , αξιοποιώντας τα ήδη υπάρχοντα κτίσματα.
Το υπόγειο τμήμα του υδραγωγείου είναι παλιά πηγή που στέρεψε μετά την έναρξη μεταλλευτικής αξιοποίησης του σπηλαίου Καταφύκι. Το πάνω κτίριο είναι δεξαμενή για αποθήκευση νερού που ερχόταν από πηγή εκτός του χωριού. Δίπλα στη δεξαμενή υπάρχει αποθήκη. Μπροστά στο κτίριο υπήρχε σύστημα βρυσών, το οποίο έχει καταστραφεί πλήρως ενώ δε σώζονται φωτογραφίες.
