Τα λιθόκτιστα μικρά καταλύματα που συναντάμε στην ύπαιθρο των Κυκλάδων ονομάζονται κελιά. Χτισμένα με την τεχνική της ξερολιθιάς, συμβιώνουν αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον και αποτελούν μικρά θαύματα της κυκλαδίτικης αρχιτεκτονικής και απομεινάρια της αγροτικής ζωής του παρελθόντος.
Οι πέτρινες αυτές κατοικίες κατασκευάζονταν από τους γεωργούς με την πέτρα που μάζευαν από τα χωράφια τους, Είναι αξιοθαύμαστο ότι με τα ελάχιστα μέσα και με όσα τους πρόσφερε η γη οι άνθρωποι κατάφερναν να καλύψουν τις καθημερινές τους ανάγκες.
Τα κελιά χρησίμευαν για την αποθήκευση των σιτηρών και του εξοπλισμού του αγρότη ενώ σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν και για την ξεκούραση των ζώων και την προστασία τους απέναντι στις δυσμενείς καιρικές συνθήκες.
Δίπλα σε αυτά, υπήρχε και ένα μεγαλύτερο κελί, γνωστό ως καλυβάρα το οποίο χρησίμευε ως κατοικία της οικογένειας από τον Μάιο μέχρι και τον Σεπτέμβριο προκειμένου να κάνουν τις απαραίτητες αγροτικές εργασίες.
Η συγκεκριμένη αγροικία αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα καθώς πέραν των δύο κελιών, περιλαμβάνει και βοηθητικά κτίσματα για τις βασικές αγροτικές εργασίες.
Στο εσωτερικό του πρώτου κελιού βρίσκεται το παχνί, μία μόνιμη κατασκευή από μεγάλες σχιστόπλακες μέσα στην οποία τοποθετείτο η τροφή των ζώων. Σε κοντινή απόσταση υπάρχει το πατητήρι, μία πετρόκτιστη κατασκευή που χρησίμευε για το πάτημα των σταφυλιών και την παραγωγή του μούστου.
Στο εξωτερικό μέρος του κελιού συναντάμε την γούρνα, μία ακόμη πέτρινη κατασκευή για τη συλλογή του βρόχινου νερού για το πότισμα των ζώων
Λίγο πιο πέρα βρίσκουμε το αλώνι, έναν κυκλικό επίπεδο χώρο που χρησιμοποιούνταν τον Ιούλιο για το αλώνισμα των δημητριακών. Εκεί ο αλωνάρης, έβαζε 1 ή 2 άλογα ή βόδια, τα οποία βάδιζαν κυκλικά μέσα στο αλώνι και το βάρος των ποδιών τους έσπαζε τον καρπό των σιτηρών. Στη συνέχεια οι γυναίκες κοσκίνιζαν με ένα μεγάλο αραιό κόσκινο το σιτάρι για να απομακρύνουν τα άχυρα. Το σιτάρι αποθηκευόταν στο σπίτι και ήταν έτοιμο άλεσμα, ενώ το άχυρο χρησιμοποιούνταν ως τροφή για τα ζώα.
