Το περιβολάκι αυτό ανήκει στον Γιάννη Φιλιππαίο, γνωστός στο νησί ως Απίθανος. Το αγόρασε ο πατέρας του από τον αδελφό του και το έκανε αμπέλι για λίγα χρόνια. Αργότερα δυστυχώς καταστράφηκε από τα ζώα που κατάφεραν να εισέλθουν.. Όταν το ‘90 το παρέλαβε ο Γιάννης, το περιβολάκι ήταν γεμάτο πικροδάφνες, καλάμια και αγριάδα. Σταδιακά, αποκαταστάθηκαν οι αναβαθμίδες, αφαιρέθηκε η αγριάδα, φυτεύτηκαν δέντρα, αμπέλια και κλήματα και φτιάχτηκε και το πατητήρι. Το πατητήρι είναι δεξαμενή όπου ρίχνονται τα σταφύλια μετά τον τρύγο. Εκεί οι πατητές τα πατούν με γυμνά πόδια, τα σταφύλια λιώνουν και ο χυμός που παράγεται είναι ο μούστος.
Ο Γιάννης έχτισε και το κελί, το οποίο βρίσκεται κοντά στο εκκλησάκι του Σωτήρος, που γιορτάζει στις 6 Αυγούστου. Η γιορτή πολλές φορές μεταφέρεται τον Σεπτέμβριο στη γιορτή της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας και της Αγίας Θέκλας. Κάτω από τη μουριά το καλοκαίρι γίνονται γλέντια με βιολιά και λαούτα.
Το περιβολάκι παράγει κόκκινο κρασί, φράουλες, πορτοκάλια, μανταρίνια, λεμόνια, ρόδια σύκα, μήλα και φιρίκια. Είναι ένα τυπικό δείγμα οργανωμένης αγροτικής δραστηριότητας σε μικρή κλίμακα εντός ρέματος που αξιοποιεί το νερό που υπάρχει τοπικά.
Η Κύθνος διατηρεί την αγροτική της παραγωγή σε αντίθεση με άλλα νησιά των Κυκλάδων. Εδώ παράγονται κριθάρι, μιάδι (σμιγάδι, δηλαδή κριθάρι και σιτάρι μαζί), βίκος για βοσκή, όσπρια, πατάτες, οπωροκηπευτικά, αμπέλια και λίγες ελιές.
Τα κηπευτικά παράγονται κατά βάση σε οικογενειακούς λαχανόκηπους και είναι για οικιακή κατανάλωση. Τα αμπελοφάσουλα γίνονται βραστή σαλάτα και μαζί με τα βλήτα είναι οι πρασινάδες που συνοδεύουν τα καλοκαιρινά τραπέζια που στήνει ο Γιάννης με τη σύζυγό του για τους φίλους τους.
Κρεμμύδια, σκόρδα, μελιτζάνες φλάσκες (φλασκούτες) και ντομάτες μπουρνέλες είναι τα βασικά κηπευτικά. Συνολικά τα φρουτόδεντρα μπορεί να είναι λίγα για την έκταση του νησιού, η ποικιλία τους όμως είναι μεγάλη. Λεμονιές, αμυγδαλιές με καρπό τριών ειδών – μικρόκαρπα, νυχάτα και αφράτα – αλλά και μεγαλόκαρπα σκληρά, κυδωνιές, ροδιές, μουριές, καϊσιές (ένα είδος βερικοκιάς), δαμασκηνιές.
Οι Θερμιώτες φαίνεται πως αγαπούσαν πολύ τα αχλάδια, γιατί οι ποικιλίες είναι πολλές και η συγκομιδή των καρπών ξεκινούσε από τον Ιούνιο φτάνοντας μέχρι και τον Νοέμβριο. Ξεχωρίζουμε, εκτός από τα γνωστά κρυστάλλια και τις κοντούλες, τα μηλάπιδα, πράσινα και σφιχτά, τα γιαλινιάτικα ή μπέηδες, που είναι βουτυράτα και στυφά, τα λουμπαρδιάτικα, μεγάλα και σχεδόν σφαιρικά, τις όψιμες ζουμερές φουσκούλες, τα αγκοριτσάκια (καρποί της αγκοριτσάς, της αγριαχλαδιάς) και τις μεγαλόκαρπες μουχρίτικες αχλάδες, που έχουν μάλλον εξαφανιστεί.
